Plaster Cocoon
Rechtstraat 38
De Mona Lisa is vaak doelwit geweest van kunstenaars die de kunstcanon bevragen. In Plaster Cocoon versmelt Leonardo da Vinci’s portret met scènes uit Rear Window van Alfred Hitchcock. Door de beelden te laten samensmelten, botsen twee beeldculturen op elkaar.
De Mona Lisa, beroemd om haar mysterieuze glimlach, geldt traditioneel als een icoon van gratie en harmonie. In Fiévets montage wordt haar serene blik verstoord door onverwachte visuele ingrepen: een verhitte thermometer, een zoevend scheermes, en de zwoele heupbewegingen van Miss Torso. De koppeling met Hitchcock is geen toeval, Rear Window draait om zien en gezien worden. Fiévet zet dit voort door de Mona Lisa, eeuwenlang gemystificeerd en gefetisjeerd, in een voyeuristisch kader te plaatsen. Door haar gelaatsuitdrukking te laten versmelten met filmbeelden, brokkelt haar iconische status af.
Daarnaast bevraagt Plaster Cocoon de spanning tussen reproductie en toe-eigening. Wat blijft er over van een icoon wanneer het eindeloos wordt hergebruikt? Wanneer eindigt een afbeelding als kopie en begint het als nieuw origineel?
Met dank aan Michel Maes.