100 Falls (2013)
100 Falls has something cartoonish and clownish about it, but, as is often the case with clowns and cartoons, it’s a very powerful and poetic representation of the tragedy of being human. Falling down and getting up, again and again. An endless loop, each time the same, yet each time different.
The fall and dull blow at 100 Falls feels a hundred times painful and absurd, but it is also a hundred times bearable because the artists have deployed a substitute for the body on which the suffering is inflicted. The dummy, a kind of crash-test stunt double, catches the blow 100 times, enabling the viewer to become part of the repetitive work. There is no escape from the inexorable, absurdist cycle of 100 Falls, unless you walk away.
100 Falls (2013)
Single screen, 33:40 min.
100 Falls heeft iets cartoonesk en clownesk, maar tegelijkertijd is het ook een zeer krachtige en poëtische representatie van de tragiek van het mens-zijn (zoals clowns en cartoonfiguren dat ook zijn). Vallen en opstaan, telkens weer. Een onophoudelijke loop, telkens hetzelfde maar ook telkens anders.
De val en de doffe klap bij 100 Falls voelt honderd keer pijnlijk en absurd, maar het is ook honderd keer draaglijk omdat de kunstenaars een substituut voor het lichaam (en van het lijden) hebben ingezet. De dummy, een soort crash-test stuntdubbel, vangt 100 keer de klap op, maar maakt de kijker tegelijkertijd ook onderdeel van het repeterende werk, want uit de onverbiddelijke, absurdistische cyclus van 100 Falls valt niet te ontsnappen, tenzij je tussentijds wegloopt.